Στην πρώιμη ηλικία (γέννηση- μέχρι που το παιδί αρχίζει σχολείο) ο ρυθμός μάθησης του ανθρώπου όσο και η ταχύτητα της ανάπτυξης του βρίσκονται στο αποκορύφωμά του. Με την κατάλληλη πρώιμη αναγνώριση και δομημένο πρόγραμμα καταφέρνουν τα παιδιά να αναπτύξουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους σε όλους τους αναπτυξιακούς τομείς’.
Ποιος κρίνει ότι ένα παιδί χρειάζεται πρώιμη παρέμβαση;
– Συνήθως οι δυσκολίες εντοπίζονται από τους γονείς του παιδιού που βλέπουν και συγκρίνουν με άλλα παιδιά και νοιώθουν ότι το παιδί τους έχει μείνει «πίσω». – Επίσης ο παιδίατρος μπορεί να παρατηρήσει κάποιες δυσκολίες, ή στον παιδικό σταθμό και έτσι να ενημερωθούν οι γονείς. Ο ειδικός που καταρχήν πρέπει οι γονείς να απευθυνθούν είναι ο παιδονευρολόγος/ αναπτυξιολόγος.
Το πρώτο πράγμα που θα μπορούσε να πει κανείς είναι πως τόσο ο ρυθμός μάθησης του ανθρώπου όσο και η ταχύτητα της ανάπτυξής του βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους στα προσχολικά του χρόνια, σύμφωνα με τα πορίσματα επιστημονικών ερευνών.
Επιστημονικές μελέτες οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι μόνο με πρώιμη αναγνώριση και κατάλληλα δομημένο πρόγραμμα καταφέρνουν τα παιδιά να αναπτύξουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.
Ποιοι είναι οι στόχοι της πρώιμης παρέμβασης;
Ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε παιδιού και λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των προβλημάτων που έχει, ο βασικός στόχος είναι η βελτίωση σε όλους τους τομείς της ανάπτυξής του, δηλαδή:
στον αντιληπτικό, που ισοδυναμεί με τη νόηση (μνήμη, επεξεργασία πληροφοριών)
στο συναισθηματικό
στον κινητικό
στον επικοινωνιακό (ό,τι σχετίζεται με το λόγο)
Πολύ απλά, ο στόχος κάθε ολοκληρωμένης αγωγής πρώιμης παρέμβασης -που για κάθε παιδί πρέπει να είναι εξατομικευμένη- είναι η κατάκτηση της αυτονομίας και της λειτουργικότητας μέσα στο περιβάλλον κι όχι μόνο η διόρθωση των σωματικών παραμορφώσεων ή των μη φυσιολογικών λειτουργιών.
Επιπλέον, η πρώιμη παρέμβαση στοχεύει στο να στηρίξει ψυχολογικά την οικογένεια. Δε χωράει αμφιβολία πως είναι δύσκολο για τους γονείς να αποδεχτούν μια τέτοια κατάσταση. Συχνά περνούν από φάσεις «μίσους», «άρνησης», «απόρριψης» ή «θυμού απέναντι σε τρίτους».
Στο σημείο αυτό, έχει καθοριστική σημασία για την εξέλιξη του παιδιού η παροχή συμβουλευτικής υποστήριξης, έτσι ώστε να καταστούν οι γονείς ικανοί να προσφέρουν στο παιδί τους το μάξιμουμ της βοήθειας.
Εξάλλου, το παιδί μέσα στην οικογένεια ζει, γι’ αυτό και η θεραπεία του αρχίζει μόλις οι γονείς συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα. Διαφορετικά, όσες προσπάθειες και να γίνουν στα θεραπευτήρια, θα πέσουν στο κενό.
